Moitas cousas en Galiciaxa tenden a desaparecer.
Anque mentras eu viva
nunca me hei de esquecer
nin deixar de ser galego
anque teña que morrer.
Falarei a miña lingua
onde queira que eu estea
que é a que deprendín
cos amigos que deixei.Cos amigos da billarda,
cos amigos do palán
cos amigos da buxaina
e cos amigos do gua,
cos da pelota de trapo
e a darlle astra fartar.
O marro, a raia, a cachurra,
sáltate mula a pandar.
Os tres navíos na noite
empezabas a contar
mentres os demais corrían
pra podérense agochar.
Con tanta televisión
inda se han de atrofiar
que cegatos como teipas
pouco a pouco van quedar;
xordiños están case todos,
A berros hai que falar.
Eu berro forte en galego
que é a lingua que sei falar.
Os xogos que eran sans
non se tiñan que olvidar.
Poesía de Tomás López pertencente ao libro Poesías dun labrego emigrante
